फसह रे त्योहारा ते पैहले, यीशुये जाणील्या भई, सै बगत नेड़े आ ताहली जे तिस इस संसारा जो छड्डिने पिता परमेशरा लौ चली जाणा। तिने संसारा च सै जे तिसरे अपणे लोक थे कने सै जे तिसने प्यार कराँ थे, तिन्हांने बौहत सारा प्यार जताया।
तिन्हें तिसाजो पुच्छया, भैहण तू काँह रोया राईं? तिसे जबाब दित्या, सै मेरे प्रभुये रिया लाशा जो चक्की ने लई गये, कने पता मनी या भई तिन्हें तिस्सो किति रखीत्या?
यीशुये तिसाजो गलाया, “तू काँह रोया राईं? तू किस्सो टोल्या राईं?” ये सोची ने भई सै माली आ, तिसे यीशुये ने गलाया, जे तू यीशुये रिया लाशा जो चक्कीने लेई गरा तां मिन्जो दस्सी दे, तैं तिसजो किति रखीरा, मांह तिसा लाशी जो लई जाणा।
ये गल्लां तिने मन्दरा रे अंगणा च उपदेश देन्दे हुये भण्डार घरा च बोल्ली, कने किन्हिये बी तिस्सो नीं पकड़या, काँह्भई तिसरे दुख सैहणे कने मरने रा बगत हल्तियें नीं आईरा था।
इस खातर हुण ते अहें किसी बी माहणुये रा न्याय संसारा रे नजरिये ने नीं करो। इक बगत था ताहली जे अहें मसीह रा न्याय बी संसारा रे नजरिये ने कित्या था। पर हुण अहें मसीह जो संसारा रिया नज़राँ ने नीं देखदे।