31 ये गल्लां इस खातर पूरियां हुणियां भई संसारा जो पता लगी जाओ भई हऊँ पिता ने प्यार कराँ। पिता तेढ़ा जे हुक्म मिन्जो दितिरा, हऊँ तेढ़ा ही कराँ। हुण उट्ठा कने येत्थीते चला।”
फेरी थोड़ा अग्गे खिसकणे ते बाद सै मुँआं रे भार पैईने, प्राथना करने लगया, “हे मेरे पिता, जे हुई सक्को तां माह पर ये दुख नीं औणे दे, तां बी तेढ़ा जे हऊँ चाँह तेढ़ा नीं, पर तियां जे तू चाँह तियां इ ओ।”
पर औणे औल़े दिनां च मिन्जो कष्टां येढ़े डुबोई देणा तियां जे बपतिस्मे च पाणी माहणुये जो डुबोई देआं, कने तदुआं तक जे सै पूरा नीं हुई जान्दा, तदुआं तक मेरा मन बड़ा व्याकुल रैहणा।
इस्सो माह्ते कोई लेन्दा निआं, पर हऊँ इस्सो अपणिया इच्छा ने देआं। मिन्जो अपणी जान देणे रा बी अधिकार आ, कने तिस्सो फेरी भीं लेणे रा बी अधिकार आ; ये हुक्म मिन्जो मेरे पिता परमेशरा ते मिलीरा।”
“हुण मेरा जी घबराया राँ। इस खातर हुण हऊँ क्या बोलूं? ‘हे पिता, मिन्जो इस दुखा रिया घड़िया ते बचा?’ काँह्भई हऊँ इस इ वजह ते इस संसारा च आया ताकि दुख सहूँ।
फसह रे त्योहारा ते पैहले, यीशुये जाणील्या भई, सै बगत नेड़े आ ताहली जे तिस इस संसारा जो छड्डिने पिता परमेशरा लौ चली जाणा। तिने संसारा च सै जे तिसरे अपणे लोक थे कने सै जे तिसने प्यार कराँ थे, तिन्हांने बौहत सारा प्यार जताया।
यीशुये तिन्हांजो गलाया, “मेरा खाणा तिस परमेशरा रिया इच्छा रा पालन करना हया तिने जे मिन्जो भेज्जिरा, कने तिसरे कम्मा जो पूरा करना सै जे तिने मिन्जो सौंपीरा।