“यरूशलेम रे लोको! तुहें सैये सै जे भविष्यवक्तयां री हत्या कराँ ये, कने परमेशरा रे भेज्जीरे दूतां जो पत्थर माराँ ये। मैं कितणी बार चाहया भई तियां जे कोई कुकड़ी अपणयां चूजयां जो अपणे फंगा हेठ सम्भाल़ां इ, तियां इ मैं बी तेरे बच्चयां जो सम्भाल़णा चाया, पर तुहें लोकें नीं चाहया।
इस तरिके ने पतियां जो अपणी-अपणी पत्नियां ने इयां इ प्यार करना चाहिन्दा तियां जे सै खुद अपणे जिस्मां ने कराँ ये, सै जे अपणिया पत्निया ने प्यार कराँ, सै खुद अप्पूँ नेई प्यार कराँ।