तिसा रोटिया खातर मेहणत नीं करा सै जे सड़ी जाईं, पर तिसा खातर मेहणत करा सै जे अनन्त जीवन देआं, सै जे माहणुये रे पुत्रा यनि मांह तुहांजो देणी; काँह्भई पिता यनि परमेशरे मिन्जो इ अधिकार दित्तिरा।”
तुहां चते किछ लोक ये बोलां ये, “रोटी पेट्टा रे खातर इ कने पेट रोटिया रे खातर आ,” पर परमेशरा दुईं जो नाश करना। शरीर व्यभिचारा खातर नींआ, पर प्रभुये खातर आ; कने प्रभु शरीरा रे खातर आ।
पर ये लोक त नासमझ जानबराँ साई ये सै जे पकड़े जाणे कने मारे जाणे रे खातर पैदा हुईरे; कने तिन्हां गल्लां जो जे जाणदे तक नींये तिन्हांरे बारे च बुरा-भला गल्लां ये, तिन्हां जंगली जानबराँ साई नाश हुई जाणा।