13 ताहली जे तिन्हें पतरस कने यूहन्ना रा हौंसला देख्या, तां सै तिन्हांजो अनपढ़ कने सिधे-साधे माहणु समझीने हैरान हुये; फेरी तिन्हें पछयाणया भई ये यीशुये सौगी रईरे।
तिस इ वगत यीशुये गलाया, “पिता, तू स्वर्गा कने धरतिया रा मालक आ, हऊँ तेरा धन्यवाद कराँ भई तैं इन्हां गल्लां जो ज्ञानियां कने समझदार लोकां ते छुपाई ने रखीरा, कने आम लोकां पर प्रगट कित्या।
ताहली जे सै बाहर दरवाजे तक इ गया था भई इक होर जनाने सै देख्या कने जितने लोक ऊत्थी थे, तिन्हाने गलाया, “ये बी त यीशु नासरिये ने था।”
थोड़िया जेआ देरा बाद ऊत्थी खढ़िरे लोक पतरसा ले आये कने तिसने गलाया, “तेरी बोल्ली साफ दस्सी राईं भई तू असल च तिन्हां चते इक आ।”
यीशुये पतरस कने यूहन्ने जो ये बोलीने अग्गे भेज्या, भई “जाईने अहांरे खातर फसह रे खाणे री त्यारी करा, ताकि अहें सौगी बैठीने खाई सक्को।”
तंजे यीशुये अपणी माता कने अपणे प्यारे चेले जो तित्थी खढ़िरे देख्या, तां अपणिया माता ने बोल्या, “माता, ये तेरा पुत्र आ।”
फेरी यहूदी अगुवे चम्भा करीने गलाणे लगे, “ये माहणु सै जे कदीं स्कूला नीं गया फेरी भीं इतणा किछ कियां जाणाँ?”
पर ये लोक सै जे मूसा री व्यवस्था नीं जाणदे, सै परमेशरा खा ते स्रापित ये।”
तिस माहणुये जो सै जे ठीक हुईरा था, पतरस कने यूहन्ने सौगी खढ़िरे देखीने, यहूदी तिन्हांरे विरोधा च किछ नीं बोल्ली सक्के।
पर पतरस कने यूहन्ने तिन्हांजो जवाब दित्या, “तुहें इ फैसला करा; क्या ये परमेशरा रे नेड़े भला भई अहें परमेशरा रियां गल्लां ते बधीने तुहांरियां गल्लां मन्निये।
हुण हे प्रभु तिन्हांरियां धमकियां जो सुण; कने अपणे दास्सा जो ये वरदान दे भई तेरा वचन बड़े हौंसले ने सुणाईये।
तां जे सै प्राथना करी चुक्के, तां जगह तित्थी जे सै कट्ठे थे हिल्लीगी, कने सै सब पवित्र आत्मा ते भरीगे, कने परमेशरा रा वचन हिम्मता ने सुणांदे रै।
पर बरनबासे तिस्सो अप्पूँ सौगी प्रेरितां ला नेईने तिन्हांजो दस्या भई इने किस तरिके ने दमिश्क नगरा जो जान्दे वगत रस्ते च प्रभुये जो देख्या, कने तिने इसने गल्लां कित्तियां; फेरी दमिश्क नगरा च शाऊले बेझिझक हुईने यीशुये रे नौआं रा प्रचार कित्या।
शाऊल प्रेरितां सौगी यरूशलेम नगरा च औन्दा-जान्दा रैया
पर परमेशरे संसारा रे मूर्ख लोकां जो चुणया, भई ज्ञान वानां जो शर्मिन्दा करो, कने परमेशरे संसारा रे निर्बलां जो चुणया भई बलवानां जो शर्मिन्दा करो;
कने तिसरे मना रे भेत सामणे आई जाणे, कने फेरी तिस मूँहां रे भार पैईने परमेशरा री अराधना करनी, कने मन्नी लेणा भई सच्चीजो परमेशर तुहांरे बिच आ।
इस खातर अहें अपणिया इसा आशा रिया वजह ने भरोसे ने बोलां ये।