2 कने लोक इक्की जन्मा रे लंगड़े माहणुये जो लयाया राँ थे। सै तिस्सो हर रोज़ मन्दरा रे तिस दरवाजे पर तिस्सो जे सुन्दर बोलां ये, बठाल़ी देयां थे भई सै मन्दरा च जाणे औल़यां ते भिख मंग्गो।
तिने बड़िया गौरा ने स्वर्गदूता जो देख्या कने डरदे हुये गलाया, “प्रभु जी,” तुहें क्या चाँये “तेरी प्राथना कने तेरे दान यादगारा रे तौरा पर परमेशरा रे सामणे पुज्जी गरे;
तिस्सो पछयाणी लया भई ये सैई लंगड़ा भिखारी आ सै जे मन्दरा रे सुन्दर फाटका पर बैठीने भिख मंगां था; कने तिसा गल्ला ते सै जे तिस सौगी हुई थी सै बौहत हैरान हुये।