तां फेस्तुसे यहूदी अगुवेयां जो खुश करने रिया इच्छा ते पौलुसा ते पुच्छया, “क्या तू चाँह भई यरूशलेम जो जाईये; कने तित्थी मेरे सामणे तेरा ये मुकद्दमा लड़या जाओ?”
तां पिलातुसे भीड़ा जो खुश करने खातर, बरअब्बा जो तिन्हां खातर छड्डीत्या, कने सपाईयें यीशुये जो कोड़े लगाये; तिसते बाद पिलातुस राजपाले तिन्हांजो बोल्या इसजो ले जाईने क्रूसा पर चढ़ाई दो।
साफ तौर पर, हऊँ लोकां जो खुश करने री कोशिश नीं करदा, पर परमेशरा जो खुश करना चाँह। हकीकत च हऊँ लोकां जो खुश नीं करना चाहन्दा, जे हऊँ हुण तक लोकां जोई खुश करदा रैहन्दा, तां हऊँ मसीह रा सेवक नीं हुन्दा।
कने ताहली जे पता लगया भई सै किलिकिया प्रदेशा रा, तां तिसने गलाया, “ताहली जे तेरे आरोपियां बी औणा तां हऊँ तेरा मुकद्दमा सुणांगा।” कने तिने पौलुसा जो हेरोदेस रे किले च पैहरे च रखणे रा हुक्म दित्या।