12 ताहली जे दिन हुआ तां यहूदियां रे किछ लोकें चाल खेल्ही कने कसम खाद्दि भई तदुआं तका जे पौलुसा जो मारी नीं देंगे, जे अहें खांगे या पींगे तां अहां पर लाणत इ।
तिन्हें मुखियायाजकां कने बजुर्ग नेतयां ले आईने बोल्या, “अहें ये कसम खाद्दीरी भई तदुआं तका जे अहें पौलुसा जो मारी नीं देंगे, तदुआं तक जे अहें किछ बी खांये तां अहां पर लाणत इ।
कने ताहली जे मिन्जो पता लगया भई सै इस माहणुये रिया घाता च त्यार हुईने बैठिरे, तां मैं ताहलु इ तिस्सो तेरले भेजित्या; कने दोष लाणे औल़यां जो बी हुक्म देईत्या भई तेरे सामणे तिस परा इल्जाम लाओ।”
मेरी कई यात्राँ रे दौरान मैं खतरनाक नदियां, खूँखार डाकुआं, खुद अपणयां लोकां, अन्यजातियां, नगराँ, गाँवां, समुद्राँ कने झूट्ठे विश्वासी भाईयां रे जख्मां रा सामना कित्या।
मसीह अहांरे खातर शरापित हुणे रे जरिये तिने अहांजो व्यवस्था रे शरापा ते छडवाया, तियां जे पवित्रशास्त्र बोला: “हर कोई सै जे लकड़ा पर टंगाया जां, शापित आ।”
कने सै अन्यजातियां जो खुशखबरिया रा उपदेश देणे च मुश्कल खढ़ी कराँ ये भई किति तिन्हां लोकां रा छुटकारा नीं हुईजो। इन्हां गल्लां ते सै हर वगत अपणे पापां रा घड़ा भरदे रैयें; पर हुण तिन्हां पर परमेशरा रा कोप पौणे औल़ा।