पर औणे औल़े दिनां च मिन्जो कष्टां येढ़े डुबोई देणा तियां जे बपतिस्मे च पाणी माहणुये जो डुबोई देआं, कने तदुआं तक जे सै पूरा नीं हुई जान्दा, तदुआं तक मेरा मन बड़ा व्याकुल रैहणा।
फसह रे त्योहारा ते पैहले, यीशुये जाणील्या भई, सै बगत नेड़े आ ताहली जे तिस इस संसारा जो छड्डिने पिता परमेशरा लौ चली जाणा। तिने संसारा च सै जे तिसरे अपणे लोक थे कने सै जे तिसने प्यार कराँ थे, तिन्हांने बौहत सारा प्यार जताया।
ताहली जे ये गल्लां हुई चुक्कियां तां पवित्र आत्मे पौलुसा जो मकिदुनिया कने अखाया प्रदेशा चियें हुईने यरूशलेम जो अगवाई कित्ती, कने गलाया, “तित्थी जाणे ते बाद मेरा रोम नगरा जो जाणा बी जरूरी आ।”
काँह्भई पौलुसे इफिसुस नगरा रे नेड़े चियें जाणे रा फैसला कित्या था भई किति येढ़ा नीं हो भई तिस्सो आसिया च देर लगो; काँह्भई सै जल़्दी च था भई जे हुई सक्को तां पिन्तेकुस्त त्योहारा रे रोज यरूशलेम च रौ।