बिणा मलेड़े री रोटिया रे त्योहारा ते इक दिन पैहले यीशुये रे चेलयां नेड़े आई ने पुच्छया, “तुहें क्या चाँये भई अहें तेरे खाणे खातर फसह रिया धाम्मा री त्यारी किति जाईने करिये?”
यीशुये तिस्सो जबाब दित्या, “जे परमेशरा रिया तरफा ते तिज्जो अधिकार नीं दित्या हुन्दा; तां तेरा मांह पर कोई अधिकार नीं हुंदा; इस खातर तिने माहणुये जे मिन्जो तेरे हवाले कित्तिरा, तिसरा पाप जादा।”
हऊँ तेरने सच्च बोलां, भई ताहली जे तू जवान था, तां तू खुद अपणे लक्का जो बन्हीने तित्थी जे तेरा दिल कराँ तित्थी जो चली जां था। पर ताहली जे तू बुड्डे हुई जाणा, तां तू अपणे हात्थ फैलाणे कने किसी होरी तिज्जो बन्ही लेणा कने तिज्जो उत्थी लेई जाणा तित्थी जे तू जाणा नीं चाहन्गा।
हेरोदेस राजे पतरसा जो पकड़ीने जेलखान्ने च पाया, कने चार-चार सपाहियां जो चऊँ बगता ते पैहरे पर रखया; येढ़ा सोच्चीने भई फसहा रे त्योहारा ते बाद तिस्सो लोकां रे सामणे न्याय कित्या जाओ।
कने अहें बिणा मलेड़े री रोटिया रे दिनां ते बाद फिलिप्पी नगरा ते जहाजा परा चढ़ीने पंज्जां दिना च त्रोआसा च तिन्हांले पुज्जे, कने सत्तां दिनां तका तित्थी रै।
तां फेस्तुसे यहूदी अगुवेयां जो खुश करने रिया इच्छा ते पौलुसा ते पुच्छया, “क्या तू चाँह भई यरूशलेम जो जाईये; कने तित्थी मेरे सामणे तेरा ये मुकद्दमा लड़या जाओ?”
साफ तौर पर, हऊँ लोकां जो खुश करने री कोशिश नीं करदा, पर परमेशरा जो खुश करना चाँह। हकीकत च हऊँ लोकां जो खुश नीं करना चाहन्दा, जे हऊँ हुण तक लोकां जोई खुश करदा रैहन्दा, तां हऊँ मसीह रा सेवक नीं हुन्दा।
पर तियां जे परमेशरे अहांजो लायक समझीने खुशखबरी सौंपी, इस खातर अहें माहणुआं जो नीं, पर अहांरे मना जो परखणे औल़े परमेशरा जो खुश करने रे खातर उपदेश देआंये।