फेरी सै सवेरे रे बगत यीशुये जो कैफा रे घरा ते रोम रे राजपाल पिलातुस ले मैहला जो लईगे, पर यहूदी लोकां चते कोई बी राजपाला रे मैहला च जान्दा, तां सै अपवित्र हुई जान्दा कने तिस्सो फसह री रोटी खाणे री अनुमति नीं मिलदी।
तां तिने तिन्हांजो अन्दरा जो सद्दीने तिन्हांरी सेवा किति। दुज्जे दिन तां जे सै तिन्हां सौगी गया, याफा नगरा रे विश्वासी भाईयां चते बी कई तिसने सौगी चलीगे।
पतरसे तिन्हांने गलाया, “तुहें जाणाँ यें भई अन्यजातियां री संगती करना या तिन्हां ला जाणा अहां यहूदियां खातर नियमा रे खलाफ आ, पर परमेशरे मिन्जो दस्या भई किसी माहणुये जो अपवित्र या अशुद्ध नीं बोलूं।
इस खातर किसी जो याफा नगर भेज्जीने शमौन्ना जो सद्दीलै, तिस्सो जे पतरस बी बोलां ये। सै समुद्रा रे कनारे, चमड़े रा काम्म करने औल़े शमौन रे घरें मैहमान आ।’
पर मेरे बोलणे रा मतलब ये था भई जे साथी विश्वासी कहलाणे औल़ा कोई, व्यभिचारी, लोभी, मूर्तीपूजक, निंध्या करने औल़ा, पियक्कड़, या धोखेबाज हो, तां येढ़े माहणुये सौगी रोटी तक बी नीं खायां।
काँह्भई याकूब रिया तरफा ते भेज्जीरे किछ लोकां रे पुज्जणे ते पैहले पतरस अन्यजातियां ने सौगी खां पीं था। पर ताहली जे सै लोक आये तां खतना कित्तिरे लोकां रे डरा रे मारे सै पिच्छे हटिग्या कने तिन्हाते कनारा करने लगया।