काँह्भई सै चीज़ जे तुहें खांये सै तुहांरे मना च नीं, पर पेट्टा च जांई कने शरीरा ते बाहर निकल़ी जांई?” येढ़ा बोलीने तिने सब खाणे रियां चिज़ां जो पवित्र ठहराया।
पतरसे तिन्हांने गलाया, “तुहें जाणाँ यें भई अन्यजातियां री संगती करना या तिन्हां ला जाणा अहां यहूदियां खातर नियमा रे खलाफ आ, पर परमेशरे मिन्जो दस्या भई किसी माहणुये जो अपवित्र या अशुद्ध नीं बोलूं।
हुण प्रभु यीशुये मिन्जो ज्ञान कने विश्वास दित्तिरा भई कोई बी खाणा अपणे अप्पूँ ते अपवित्र नींआ, पर जे सै सिर्फ तिसरे खातर अपवित्र इ, सै जे तिस्सो अपवित्र मन्नां।
खाणे रे खातर परमेशरा रे कम्मां जो नीं बगाड़ा। हरेक किस्मा रा खाणा पवित्र आ, पर तिस माहणुये रे खातर बुरा, ताहली जे तिसरा खाणा दुज्जे माहणुये ते पाप करवां।
तिन्हां लोकां खातर सब चिज़ां शुद्ध इयां तिन्हांरे मन जे शुद्ध ये, पर अशुद्ध कने अविश्वासी लोकां खातर किछ बी शुद्ध निआं, काँह्भई तिन्हांरे मन कने अन्तरात्मा दोन्नों अशुद्ध ये।
कने नगरा ते बाहर तिस रस कुण्डा च अंगूर पीह्ते, कने रस कुण्डा चते इतणा खून निकल़या भई घोड़यां री लगामां तक पुज्या, कने तकरीवन तिन्न सौ किलोमीटरा तक बगदा गया।