7 अपणी सारियां चिन्तां जो तिस पर छड्डा, काँह्भई तुहांरी देखभाल सैई कराँ।
तुहां चाते क्या कोई येढ़ा हाया सै जे चिन्ता करीने अपणियां जिन्दगिया च इक मिनट बी होर बधाई सक्कां?”
“कने कपड़यां रे खातर फिक्र कजो कराँ ये? जंगली फुलां पर बचार करा, भई सै कियां बधां यें, सै न मेहणत कराँ ये, न कपड़े बुणां ये;
“इस खातर तुहें चिन्ता करीने ये नीं बोलणा, भई ‘अहें क्या खांगे, या क्या पींगे, या क्या पैहनगे?’
कने सै अप्पूँ किश्तिया रे पिछले हिस्से च गद्दिया पर सिर रक्खीने सुत्तीरा था; फेरी तिन्हें तिस्सो जगाईने गलाया, “गुरू जी, अहें सारे डुबणे औल़े कने तिज्जो कोई चिन्ता नीं!”
फेरी तिने अपणे चेलयां ने बोल्या, “इस खातर हऊँ तुहांजो बोलां, भई अपणे प्राणा रे खातर ये फिक्र नीं करयां भई अहें क्या खांगे, कने शरीरा रे खातर भई क्या पैहन्गे।
जे फिक्र येढ़ि इक छोट्टी जेई गल्ल बी नीं करी सकदी, तां बड्डियां गल्लां रा फिक्र करने ते क्या फैदा?
मजदूर इस खातर नट्ठी जां भई सिर्फ तिस्सो मजदूरिया ने मतलब हुआं, कने सै भेड्डां री कोई परवाह नीं करदा।
किसी बी गल्ला री चिन्ता मता करदे; पर हर इक गल्ला च धन्यवादा सौगी प्राथना कने विनतिया च अपणे निवेदन परमेशरा रे सामणे रखदे जावा।