13 तुहां चते किछ लोक ये बोलां ये, “रोटी पेट्टा रे खातर इ कने पेट रोटिया रे खातर आ,” पर परमेशरा दुईं जो नाश करना। शरीर व्यभिचारा खातर नींआ, पर प्रभुये खातर आ; कने प्रभु शरीरा रे खातर आ।
काँह्भई सै चीज़ जे तुहें खांये सै तुहांरे मना च नीं, पर पेट्टा च जांई कने शरीरा ते बाहर निकल़ी जांई?” येढ़ा बोलीने तिने सब खाणे रियां चिज़ां जो पवित्र ठहराया।
तिसा रोटिया खातर मेहणत नीं करा सै जे सड़ी जाईं, पर तिसा खातर मेहणत करा सै जे अनन्त जीवन देआं, सै जे माहणुये रे पुत्रा यनि मांह तुहांजो देणी; काँह्भई पिता यनि परमेशरे मिन्जो इ अधिकार दित्तिरा।”
इस खातर मेरे साथी विश्वासियो, परमेशरा री महान दया रिया वजह ने हऊँ तुहांजो विनती कराँ, भई अप्पूँजो पवित्र, इक जिऊंदा बलिदान्ना रे रुपा च परमेशरा जो खुश करदे हुये अर्पण करा। परमेशरा री अराधना करने रा येई सही तरीका।
काँह्भई हऊँ तुहांरे बारे च चिन्तित आ तियां जे परमेशर चिन्ता कराँ। इस खातर मैं तुहांजो अपणे इकलौते पितिये रे रुपा च मसीह जो देणे रा वायदा कित्या था, हऊँ तुहांजो तिसरी पवित्र दुल्हना रे रुपा च देखणा चाँह।