इतणे च ताहली जे हजाराँ रे हसाबे लोक कट्ठे हुईगे, येत्थी तक भई लोक इक्की दुज्जे जो धक्का मुक्की करने लगे, तां यीशु सब्बींते पैहले अपणे चेलयां खा मुड़या कने बोलणे लगया, “फरीसियां रे मलेड़े ते यनि तिन्हांरे दिखावटी कम्मां ते अप्पूँजो बचाईने रक्खा।
इतणा तक सुणने च आया, भई तुहां च व्यभिचार हुआं, वल्कि येढ़ा व्यभिचार सै जे होरीं जातियां च बी नीं हुन्दा, भई इक माहणु अपणी बासना मिटाणे खातर सौतेली माता जो बी नीं छडदा।
अहांजो इसरा गर्व आ भई अहें ये गल्ल आच्छे मना ने बोल्ली सक्कां ये भई अहें इस संसारा च कने खास कर तुहां लोकां रे बिच ईमानदारिया ने कने सच्चाईया ने जीवन बिताया सै जे परमेशरा ते मिलीरा। अहें संसारिक ज्ञाना पर नीं पर परमेशरा रे अनुग्रह पर भरोसा कित्तिरा।
परमेशरा रे वचना जो अपणे फायदे खातर, तिसच मिलावट करीने बेचणे औल़े मते सारे दुज्जे लोकां साई अहें नींये। पर अहें त परमेशरा रे सामणे परमेशरा रिया तरफा ते भेज्जीरे माहणुआं रे बराबर मसीह च हुईने सच्चाईया ने बोलां ये।