1 इतणा तक सुणने च आया, भई तुहां च व्यभिचार हुआं, वल्कि येढ़ा व्यभिचार सै जे होरीं जातियां च बी नीं हुन्दा, भई इक माहणु अपणी बासना मिटाणे खातर सौतेली माता जो बी नीं छडदा।
पर मेरे बोलणे रा मतलब ये था भई जे साथी विश्वासी कहलाणे औल़ा कोई, व्यभिचारी, लोभी, मूर्तीपूजक, निंध्या करने औल़ा, पियक्कड़, या धोखेबाज हो, तां येढ़े माहणुये सौगी रोटी तक बी नीं खायां।
तुहां चते किछ लोक ये बोलां ये, “रोटी पेट्टा रे खातर इ कने पेट रोटिया रे खातर आ,” पर परमेशरा दुईं जो नाश करना। शरीर व्यभिचारा खातर नींआ, पर प्रभुये खातर आ; कने प्रभु शरीरा रे खातर आ।
इसी खातर ताहली जे मैं तुहांजो सै कड़क चिट्ठी लिखी थी तां तिस माहणुये रिया वजह ने नीं, तिने जे अन्याय कित्या था कने नांई तिसरिया वजह ने तिसरे प्रति जे अन्याय कित्या गया था। पर इस खातर लिखया था ताकि परमेशर तुहांजो दस्सो भई तुहें अहांरा कितना ख्याल रखां ये।
इस खातर सै किछ जे तुहां च संसारिक आ, तिसजो खत्म करी देआ, यनिके व्यभिचार, अपवित्रता, वासनां, बुरी इच्छां कने लालच सै जे मूर्तियां री पूजा करने रे बराबर आ,
पर डरपोकां, अविश्वासियां, घिनौनयां, हत्यारयां, व्यभिचारियां, जादूगराँ, मूर्तीपूजकां, कने सब्बीं झुट्ठयां रा हिस्सा तिसा नदिया च मिलणा, सै जे अग्गी कने गन्धका ते भखदी रैयांई: ये दुज्जी मौत इ।”