“कने येढ़ा ओ भई तिस्सो मिली जो, तां हऊँ तुहांजो सच्च बोलां, भई सै तिन्हां नड़िनुये भेड्डां रे खातर सै जे गवाच्छी रियां नीं थी, इतणी खुशी नीं मनाणी, जितणी जे तिस इसा भेड्डा रे मिलणे पर मनाणी।
इयां त सै परमेशरा री विधि जाणाँ ये भई येढ़ि जिन्दगी जीणे औल़े मौती रिया सजा रे हकदार ये, तां बी न सिर्फ सै अप्पूँ इस तरिके रे काम्म कराँ ये, पर येढ़े काम्म करने औल़यां ते सै बड़े खुश हुआं ये।
पर इसते कोई फर्क नीं पौन्दा, जरूरी त येआ भई इक्की ढंगा ने या दुज्जे ढंगा ने, चाये बुरा मकसद हो, चाये भला प्रचार त मसीह राई हुआं कने इसते मिन्जो खुशी मिलांई कने खुशी मिलदी इ रैहणी।
काँह्भई बौहत लोक येढ़ि चाल चलां ये तिन्हांरी चर्चा जे मैं तुहांजो बार-बार कित्ती कने हुण बी रोई-रोई ने कराँ भई सै अपणे चाल-चलना ते मसीह रे क्रूसा रे दुश्मण ये।