11 भगवानराः कागदरे परबू नाःआ इयाय कताकेरा, “ईंग कनाताबाःगेतना, जमा होड़कू ईंग मड़ंगरेकू उकुड़ोमगुःता, अरू हँकू जमाकू भगवानकू जागता।”
हनते ईसू अरूय कताया, “अपे ईंगपे अयूम! तोनोंगीग होड़, होड़कू मड़ंगरे ईंगे मान मरजइत दो, ईंग हों सेरमो देसरीग अपांग भगवान मड़ंगरे हाँयग होड़िंग मान मरजइतगेयता।
अपे ईसू मसी, परबू हवे माःआन अरू भगवान हाँय गोएगतो होड़कू अतेय जियाव रेमकिडिया, माःआनपे बिसवासगेता, अरूपे कबुलाःतान दो अपे सडाव जुवाःतापे।
अरू भगवान बेगर एहूदाकू होंय मयावाकू अते हँकू हाँयकू जाग अवेय। नाःआ कता बदीरे भगवानराः कागदरे ओजाःतो इदा, “हनालगा ईंग जमा जइत होड़कू तलारे आमराः ञाविंग जगावता, अरू आम लगायिंग सेरेंगता।”
तोनोंगीग होड़ एटाःकू एचेरेय कतायता, ईसू भगवानरीग बेटात हवे, माःआन दो हाँय जीवरे भगवान दोहोनता अरू हाँय हों भगवान सुदाय मिनी जुवाःता।
होड़कू एचेरेकू अडिग जोमता हँकुःआ होड़कू चउंदीसरे मुरुक इदानकुःआ। हँकू कतायता, ईसू मसी मनुवाराः सुरइत मुरइतरे मेरेय जनमावगान, माःआन। आअडिग होड़कू अरू मसी मुदइ होड़कू नननकू हवे।
हनते चइरो जीव-जंतूकू कतातेरा, “आमीन”, अरू हँकुःआ मूक होड़कू तबेरनेनखन हँकिनकू जागतेरा।