45 दो जूदा वेजेडा अरू ओहेन सेनेडखन ईसू एचेरेय कतातेड, “ने रबबी”, अरू हाँये अंजोडतेरा।
हँकू ईसू एचेरे वेगकियानखनकू कताया, “ने गुरुजी अले सुदीयतनाले, आम होड़कू जहंडाव होड़ ना लवे। हनालगा आम तोनोंगीग होड़ आम ननायगे लगा मेरेम एचेयतना। मनदो भगवानराः सताय दूरमे उदुःवाकूता। दो अले उदुःवालेमे आम चेले माःआनमे ओंगलेतना? कइसर राजा एचेरे मलगुजारी एमेवाय लगा नपाय इदा जा कोवान?
ईसू साब लगाकू वेजेडा हँकुःआ होड़कू एचेरे जूदा मड़ंगरेय कतावातेडकुःआ, “ईंग अंजोडगेय हनाँय हवे। हाँय साबकिडिगखनपे गोःयाय।”
हनते जूदा सुदाकू वेजेडा, हँकुःआ होड़कू ईसूकू कबा रहावबाःकागोतेडीग अरूकू साबतिरिया।
ईंग ईसूरीग चेला हवे, माःआन अपे कतनता, मनदो ईंगराः बड़रा मेरपे मनाःता दो चिला लगा परबू परबू, माःआन ईंगपे राःतना?
दो ईसू हाँय एचेरेय कताया, “ने मरियम।” हनते हाँय ईसू अगी उलटावनेनखने कतातेरा, “ने रबूनी!” (इबरानी भासीरे रबूनी लबदराः मतलोब, ने ईंग गुरुजी, माःआन हवे।)
हना वरीते चेलाकूतेन ईसू एचेरेकू कतातेड, “ने गुरुजी, कहिसाः जोमवामे।”