21 दो ईसू कतातेरा हना बड़रा पतरस उहियार अगूतेरा अरू हाँय ईसू एचेरेय कतातेरा, “ने गुरुजी, ञेलमे! आम नाःआ लुवा सींगमे कतावातेरा हनन इया झुरायना।”
हनमेला दूर कुटीरे मीटोंग लुवा दूब ञेलतेडखन ईसू जोःओत इदा माःआनते हना लुवा सींग अगीय सेनेडा। मनदो हना सींगरे सकमतो एकला दोहोना। अरू हाँय हना लुवा सींग एचेरेय कतातेरा, “नुँहू वरीते आम कहियो ओरोम जोनेना।” दो हना लुवा दूब ओहेन झुरायान।
अरू बजारकूनरे होड़कू अँकूकू सलामकू लगा अरू होड़कू, ने रबबी, माःआनकू एचे कतान लगाकू चहाःता।
मनदो अपेरीग मिनीटोंग गुरुजी इदा अरू अपे जमाकू वगीयाकू हवे। हनालगा अपे अँननपे रबबी माःआन अलोपे एचे कतान।
हनते दिरही तिःई गतररिकुःआ होड़कू एचेरेय कतायता, ने सती-सरापतो होड़कू, मड़ंग वरीते कलउ अरू हाँयरिकुःआ बराहीलकू लगा संजोड़तो इदा अरू कहियो ओरो इड़ीगनेना हना संगेलरेपे सलाव जुवाः।
हना वरीते चेलाकूतेन ईसू एचेरेकू कतातेड, “ने गुरुजी, कहिसाः जोमवामे।”
तोनोंगीग परबू मेरेय अलार-दुलारगेय दो, हाँय सती-सरापतो इदानिया। ने अलेरीग परबू, वेनेगबाःकनमे।