51 दो ईसू हाँय एचेरेय होंबोरतेरा, “चिलाम चहाःतना, ईंग आम लगायिंग एचेय?” दो हाँयग अंधा होड़ कतातेरा, “ने रबबी, ईंग ञेल लगायिंग चहाःतना।”
अरू बजारकूनरे होड़कू अँकूकू सलामकू लगा अरू होड़कू, ने रबबी, माःआनकू एचे कतान लगाकू चहाःता।
मनदो अपेरीग मिनीटोंग गुरुजी इदा अरू अपे जमाकू वगीयाकू हवे। हनालगा अपे अँननपे रबबी माःआन अलोपे एचे कतान।
सेरमो देसरे इदानिया अपेरीग अपांग भगवान अपे असेय अते मनाड़ंग अपे लगा चिन चिला कोवानेःआ हनाँय सुदीयता। हनालगा अपे नँकुःआ होड़कू इया अलोपे अरजी।
अपे असेगोड ञवन दो, भगवान अपे लगाय एमेयता। ञामगोड ञवन दो, अपे पवाव जुवाःता। दुवारपे टोकोःगोड ञवन दो, भगवान अपे लगाय गीगगोडता।
दो ईसू हँकिन एचेरेय कतातेरा, “अबा चिलाबा चहाःतना, ईंग अबा लगायिंग एचेय?”
हनते आँयग ओयोनेना हना सोनहे तेके एंडातेडखने रेमयान अरू ईसू एचेरेय सोदोरयान।
दो ईसू हाँय एचेरेय कताया, “ने मरियम।” हनते हाँय ईसू अगी उलटावनेनखने कतातेरा, “ने रबूनी!” (इबरानी भासीरे रबूनी लबदराः मतलोब, ने ईंग गुरुजी, माःआन हवे।)
दो हाँयग मरंग हातपात होड़ हाँयग डिंघा होड़ एटाः अगी गोःकिडिगखन हाँय एचेरेय होंबरेःआ, “आम ईंग एचेरे चिला कता लगा इदा?”
तोनोंग इयाःआ ओंगोल कुहकाःरे अपे अलोपे दोहोन। मनदो जमा बरानाः लगापे अरजीगोड ञवन। अरू धनियाबाद घड़ीन अपे लगा हुडिंग बगरा इदा हना भगवान एचेरेपे असेय।