43 नाँय भगवान एचेरेय भरसाःतना। हाँय कतातेरा, ईंग भगवानरीग बेटा हवे, माःआन। दो भगवान चहाःतना दो नुँहू नाँये बनसाव।”
“आम भगवानराः ओड़ाः एचे रूबकेडखन अरू पेय दिनरेम तुलागोडता जा? दो अनम बनसाः। आम भगवानरीग बेटा हवे दो कुरूस अतेम उतराव वेग।”
मी सव सइना होड़कूरीग हातपात होड़ अरू ईसूकू अगुरातेरा हँकुःआ होड़कू ओत डोलोवतो अरू नाःआ जमाकून ञेलतेडखन मुनुरुककू बोरोयान अरूकू कतातेड, “सतायरे नाँय भगवानरीग बेटात दोहोना।”
होड़कू चड़ाँकियानखनकू ञेला। अरू हातपात होड़कू लंदा एरांगवाडिगखनकू कताया, “नाँय एटाः होड़कूय सडावतेडा। नाँय भगवान लुंबाड़किरिया हाँयग मसी हवे दो, चिला लगा अनँयग आँयग मेरेय सडावगुःतना?”
“आम एहूदाकूरीग राजा हवे, दो आम अनमते बनसाःमे।”
ईंगरीग अपांग अरू ईंग मिनी हवे।”
अरू अपांग भगवान आँयगराः बुता बुता लगा ईंगे सुनावकिडिंगखन नाःआ चउंदीसरेय वारकिरिंगा। दो ईंग बदीरे अपे चेले माःआनपे कतायता? ईंग भगवानरीग बेटा हवे, माःआनिंग कतायतान दो अपे चिला लगापे कतायता, आम भगवानमे ओपताता, माःआन?
हनते एहूदाकूरिकुःआ मूक होड़कू कताया, “अलेराः हों नियमकून इदा। नाँयग होड़ अनँयग आँयगते भगवानरीग बेटा माःआने कताकिया। हनालगा नाँयग होड़ हना नियमकून इया ञेड गोजेय लगा इदा।”