49 दो जूदा ईसू एचेरे ओहेन सेनेडखने कतातेड, “ने रबबी, सलाम सलाम”, अरू हाँये अंजोडतेरा।
अरू बजारकूनरे होड़कू अँकूकू सलामकू लगा अरू होड़कू, ने रबबी, माःआनकू एचे कतान लगाकू चहाःता।
मनदो अपेरीग मिनीटोंग गुरुजी इदा अरू अपे जमाकू वगीयाकू हवे। हनालगा अपे अँननपे रबबी माःआन अलोपे एचे कतान।
ईसू एचे साबगे लगा दोहोना हाँयग जूदा कतातेरा, “ने रबबी, इनिंग हवे जा?” दो ईसू कता कुदातेरा, “आम अनम कताकेरा।”
जूदा ईसू साब लगाकू वेजेडा हँकुःआ होड़कू एचेरे मड़ंगरेय कतातेरा, “ईंग अंजोडगेय हनाँय हवे। हाँयपे साबबाःका।”
हनते ईसूराः मड़ंगरे उकुड़ोमवाडखन हाँयकू लंदा घड़ीनकू कताया, “ने एहूदाकूरीग राजा, सलाम सलाम।”
आम ईंग मेरेम अंजोडगडिंग, मनदो नाँयग अइमी ईंग नंडायिंग वेगकिया हना वरीते ईंगराः काटे अंजोडतना।
हनते हँकू हाँय एचेरे वेग घड़ीनकू लंदावाया, “ने एहूदाकूरीग राजा, सलाम सलाम।” अरू हाँयकू चपड़गेया।
हना वरीते चेलाकूतेन ईसू एचेरेकू कतातेड, “ने गुरुजी, कहिसाः जोमवामे।”
अपे जमा बिसवासी होड़कू सुद ओंगोल अरू मसी दुलारतेपे सलामकू।