27 ठेड़ररे पुरुब होर विड़चेड़ता दो, पछिम वरी विड़चेड़ सोदोरता, हनन इया मनुवारीग बेटातराः कुदा वेग होयाःता।
मनुवारीग बेटात, सेरमो देसरिकुःआ बराहीलकू सुदा अपांग भगवानराः विड़चेड़तो मरसलरेय वेगता अरू हना बेला जमा होड़कू लगा अँनकूराः बुता बनीय एमेवाकूता।
अपे ईंगपे अयूम! नंडा चड़ाँत इदानकुःआ नँकुःआ होड़कू अते अदोम होड़कू, मनुवारीग बेटातराः राइज बुँहड़ीत अरीनकू ञेल वरी ओरोकू गोएगनेना।”
दो होड़कू अपे एचेरेकू कताय, ञेलेयपे, माँय टयंगाब ततेररे इदानिया। दो अपे हना अगी अलोपे सेन। हँकू अपेकू कतावा, ञेलेयपे, माँय कुठरीरे इदानिया, दो अपे अलोपे बिसवासगे।
हनते ईसू जइतून पहाड़रेय दुड़ुःकुःआ। हनमेला हाँयरिकुःआ चेलाकू हाँय एचेरे एकला सेनेवाडखनकू होंबोरतिरिया, “ने गुरुजी आम उदुःवालेमे, नाःआ कता तुमिस होयाःता? आमराः कुदा वेग अरू चउंदीस टुटीगगुःराः चिनहा करा इया दोहोनता?”
मनुवारीग बेटात कुदा वेगता हना दिन नूहराः परियारे होयानेना हना इया होयाःता।
पुरा दाः वेग वरी हँकू तोनोंगीग मेरकू सुदीगाड अरू जमा होड़कू हना दाःरेकू तू एंडायान। हनन इया मनुवारीग बेटात वेग मेला हों होयाःता।
मनुवारीग बेटात तुमिसे कुदा वेगता, हना अपे मेरपे सुदीयतना। हनालगा अपे हों सपड़ावतोपे दोहोन।”
दो ईसू हाँय एचेरेय कताया, “हुई हुटाकू दोहोन लगा दुलू इदा अरू तितीगकू दोहोन लगा तुका इदा। मनदो मनुवारीग बेटातराः बोः अतड़े लगा हों ततेर कोवानेःआ।”
हनन इया अपे हों सहावगोड ञवनपे। परबू वेगराः बेला निचकाःतना। हनालगा अपे अँननपेराः जीवपे बड़ियाड़गे।
अरू हँकू कतायता, हाँय कुदा वेगता हना जबान करेन पुराःतान? अबूरिकुःआ खुटिपरिया होड़कू गोएगयनाकू। चउंदीस बुँहड़ीकियान वरीते कहिसाः मेर बदलावगना अरू जमाकून हनन इया सलाव ञवनतना, माःआन।