31 दो होड़कू कलेकालकिन दोहोन लगाकू डंटावकिना। मनदो हँकिन अनउर हुमइसके खिररी घड़ीनकिन कताया, “ने परबू, ने दाऊद राजारीग नइड़-बाँस होड़, अलिंगमे मयावा।”
मनदो ईसू हाँय एचेरे तोनोंगाः मेरेय कता कुदागड। हनालगा आँयगरिकुःआ चेलाकूतेन ईसू एचेरे असे घड़ीनकू कताया, “ने परबू, नाँयग अइमी वारगोडेयमे। अबू तयोम तयोम खिररी घड़ीन दरवाया।”
ईसू तिःई खेपाकेडखन लइंकू अरजीवा लगा होड़कू ईसू एचेरे लइंकूकू अगूकुःआ। हना ञेलतेडखन चेलाकूतेन हँकूकू डंटावतेरा।
अरू बार होड़ अंधा होड़किन दूर कुटीरेकिन दुड़ुःकुःआ। ईसू नाःआ दूरतेय सलाःतना माःआनकिन अयूमतेरा दो हँकिन मुरुक सटी खिररी घड़ीनकिन कताया, “ने परबू, ने दाऊद राजारीग नइड़-बाँस होड़, अलिंगमे सोगावा।”
दो ईसू चड़ाँनेन अरू हाँय हँकिन राःतेडखने होंबोरतेड, “ईंग अबा लगा चिलायिंग एचे?”
हनते ईसू हना अतेय सेन मेला, बार होड़ अंधा होड़किन ईसू देह दूर मुरुक सटीते इयाम घड़ीनकिन सेना अरूकिन कताया, “ने दाऊदरीग नइड़-बाँस होड़, अलिंगमे सोगावा।”
मड़ंग मड़ंगकू सेना हँकुःआ होड़कू हाँयकू डंटावा, आम कलेकालमे दोहोन, माःआन। मनदो हाँय अनउर मुरुक सटीते खिररीवाडखने कताया, “ने दाऊद राजारीग नइड़-बाँस होड़, ईंगमे सोगावा।”
अपे अरजीगोड ञवनपे अरू भगवान धनियाबाद घड़ीन सवासितीपे दोहोन।
जमा बेला अरजीगोड ञवनपे।