15 “तोनोंगीग बिसवासी होड़ आम बदीरेय कसूरगे दो हाँय एचेरे एकला सेनेकियानखनमे समझावगोडेय। अरू हाँय आमराः कताय मनाव जुवाः दो हाँयग बिसवासी होड़ कसूरतेम बनसावगोडेयता।
ननन इया सेरमो देसरे इदानिया अपेरीग अपांग भगवान मेरेय चहाःता नाःआमिन अते हुडिंगीग हों केड़े एंडा जुवाः, माःआन।”
हनते पतरस ईसू एचेरे सेनेकियानखने कतातेड, “ने परबू, तोनोंगीग बिसवासी होड़ ईंग बदीरेय कसूरगोड ञवन दो हाँयराः कसूर तुमिन तुरहायिंग बराव एंडाय? सात तुरहा वरी जा?”
अपे अपेरिकुःआ बिसवासी वपक-बोपोहकूराः कसूर अपेराः ओंगोल अते अरीनपे बराव एंडागे वरी सेरमो देसरीग ईंगरीग अपांग भगवान हों अपे सुदा हनन इयाय एचेयता।”
दो अपे बेलूर नेवन इया अपेराः जीव अहापे सलाव ओवा, मनदो नपाय एचेकेडखन हना बेलूर नेवनकूनतेपे जीताव जुवाः।
ननन इया आम अबड़ जीव होड़कूराः इंदरीम एचे एटेग दो आम ईसू मसी बदीरेम कसूरगेता।
गारबारकेरा हाँयग होड़राः ओजाहते सहे आडकिरिया हाँयग होड़राः ओजाहते ईंग नाःआ चिठी मेरिंग ओजाःगरा। मनदो भगवान मड़ंगरे अले बदीरे अपे ओसताज इदानपेःआ माःआन अपे अँननपे सुदीबाःगोड लगा नाःआ चिठीयिंग ओजाःकेरा।
ईंगरिकुःआ अजी बोपोहकूतिंग, सुद बिरुवा अपे अगुवाइवापेतना। हनालगा अपे अते तोनोंगीग होड़ कसूरगोड दो, अपे सुधा होड़कू इया सताय दूर अगीपे कुदा अगूय। मनदो अपे कसूररे अलोपे बझाः लगा सवासितीपे दोहोन।
तोनोंगीग होड़ बदीगेय इयाःआ कता अपे एचेरे दोहोन दो अपे सहाव होड़ेंगगोड ञवन, अरू परबू अपेराः कसूरे बराव एंडाकेरा, हनन इया अपे हों कसूरपे बराव एंडा होड़ेंग।
नाःआ बड़रारे तोनोंगीग होड़ अनँयग बिसवासी वगत अडिगकेडखन हाँयरीग अइमी सुदा अहाय कसूरगे। अले मड़ंगरेले सेतावतेडपेःआ हना इया, नाःआ इयाकू एचेयता हँकुःआ होड़कू परबू भगवान डंडियावकूता।
हनारे हों हँकुःआ होड़कू मुदइ होड़कू इया अहापे ओंगोलकू मनदो हँकू नपाय वपक बोपोहकूतापे इयापे सेतावकू।
तोनोंगीग हिगार हटिंगीग होड़ इदान होले, मी बार तुरहा सेताव सोयमे। हना तयोमते हों हाँय हनन उड़ीय एचे दो, हाँय अते तोरेम दोहोन।
ने अइमीकू, हनन इया अपे अँननपेरिकुःआ हेपेरेलकूतापेराः आड़रेपे दोहोन। हँकू अते तोनोंगीग होड़ भगवानराः सरवन मेरकू बिसवासगेतान दो,