28 दो पतरस साल घड़ीन ईसू एचेरेय कतातेरा, “परबू, आम हवे दो ईंग आम एचेरे दाः सेरमो सेने सोदोर जुवाः लगाम कताय।”
मनदो ईसू ओहेन हँकू सुदाय बड़रानेन अरूय कतातेड, “डीड़गुःपे! ईंग हवे। अहापे बोर।”
दो ईसू कतातेड, “दबूमे।” दो पतरस डोंगा अते उतरावनेनखन ईसू अगी सुदरुः लगा दाःरेय सेना।
दो पतरस ईसू एचेरेय कतातेरा, “अले दो जमा बरानाः अड़ाः एंडाकेडखन आम देह दूरले वेगकिया। दो अले चिलाले पवाःता?”
हनते हाँय मी सुटीय कतातेरा, “ईंग आम सुदा गुजुः हों पराः, आम ओरोयिंग आड-बेकारवातेडमेःआ।” हनन उड़ी एटाः चेलाकू होंकू कतातेरा।
दो सिमोन पतरस कता कुदातेरा, “ने परबू, अले इये एचेरेले सेन? ओरो टुटीगनेना हना जीवराः सरवन दो अनम एचेरे इदा।
दो भगवान ईंगे मयावारा। हना अते ईंग हाँयरीग मूक चेलायिंग बड़ाँवकियानखन अपेयिंग सेतावतना, अपे इदानपेःआ हना अते मरंग अँननपे अपे अहापे ओंगलुः। मनदो नाय नपायते ओंगोल बुझावकियानखन भगवान अपेय जिमावारा हिनिनमिन बिसवास इया अँननपे अपे फड़ियावगुः।
तोनोंगीग भगवान एचेरे कनहूने असेय दो हाँय बिसवासते अअसे इदा अरू बार जीवकियानखन अलोय असेय। बार जीवकियानखने असेयता हाँयग होड़ होयते सलाःता अरू तुकड़ाःता हना समुंदरराः लहरा इया इदानिया।