14 हनते ईसू गोएगतो होड़ एचेरे सेनेवाडखन टटड़ाय टोँवावतेरा। दो तूल अअगुःआकू हँकुःआ होड़कू चड़ाँयानकू। हनमेला ईसू कताया, “ने डिंघा, आम एचेरे ईंग कतायतना, रिमुःमे।”
हनते ईसू हाँयग एराहोनराः तिःई साबतेडखने कताया, “तलीता कूमी!” (नाःआराः मतलोब नाःआ हवे, ने एराहोन रिमुःमे।)
ईसू रंडियाहीन ञेलतेडखने सोगावातेडिया अरू हाँय एचेरेय कताया, “अहम इयाम।”
हननमेला गोएगतोय दोहोना हाँयग होड़ जीयावनेनखन दुड़ुःयाने अरू हाँय बड़रागोडाय। हनते ईसू एंगात एचेरेय जिमागोतेडीग।
ईसू एचेतेरा हना एहूदिया राइजरे अरू चइरो गतरराः राइजरे होंकू कता उदुःगोतेड।
दो ईसू हाँय एचेरेय कतातेरा, “गोएगतो होड़कू, अरू जियाव रेमकूयीग अरू जीव एमेयीग इनिंग हवे। ईंग एचेरेय बिसवासगेता हाँयग होड़, गोएग जुवाः होंय जियाव जुवाःता।
अपात गोएगतो होड़कूय जियाव रेमा, हनन इया बेटात हों हाँय चहाःता हँकुःआ होड़कू जीवे एमेवाकूता।”
अपे ईंगपे अयूम, मी बेला सुदुरुःता, अरू हनमेला गोएगतो होड़कू भगवानरीग बेटातराः अरोकू अयूमता अरूकू जियाःता। मनदो हना बेला नुनुँहू बुँहड़ीयना।
भगवानराः कागदरे इबराहीम बदीरे ओजाःतो इदा, “ईंग आम मुरुक बगरा जइत होड़कूरीग अपांगिंग बड़ाँवकेडमेःआ।” हनन इया हाँय अबू जमा बिसवासी होड़कूरीग अपांग हवे। अरू हाँय, गोएगतो होड़कूय जियाव रेमकूता अरू बनाड़रा बड़राते तोनोंग मेर दोहोगान अते जमाकूने होनोयागोडता हाँयग भगवान एचेरेय बिसवासकेरा।
नँकुःआ होड़कू ओनोक दनंगरेकू एचेयता हना कता बदीरे कताय लगा हों होड़कू गियुः जुवाःता।