22 दो अले उदुःवालेमे आम चेले माःआनमे ओंगलेतना? कइसर राजा मलगुजारी एमेवाय लगा नपाय इदा जा कोवान?”
दो पतरस कतातेड, “हाव, एमेयताय।”
दो हँकू ईसू एचेरेकू होंबोरतेड, “ने गुरुजी, अले सुदीयतना आम नपायतेम बड़राता अरूम चेडकूता। आम होड़कू जहंडाव होड़ ना लवे। हनालगा आम तोनोंगीग होड़ आम ननायगे लगा मेरेम एचेयतना। मनदो भगवानराः सताय दूरमे उदुःवाकूता।
ईसू हँकूराः अडिग बड़रा सुदीतेडखने कतातेरा,
हँकू ईसू बदीरे पिलातूस एचेरेकू कताया, “नाँयग होड़ अलेरिकुःआ होड़कूय बहकावता। नाँय कतायता रूमी देसरीग राजा एचेरे मलगुजारी अलोपे एमेय अरू अनँयग बदीरेय कतायता, ईंग मसी अरू राजा हवे, माःआन।”
हना तयोमरे ञाव एचे जोड़ावराः बेला, जूदा ञावीग गलील छतररीग होड़ दोहोना। हाँय सुदा तोनोंग तोनोंग होड़कू होंय एचे जुमावतेडकुःआ। हाँय होंकू ञेड गोएग एंडातेरा अरू हाँयरिकुःआ सउंगताकू हों सितिर-बितिरयनाकू।
अरू अपे होड़कू एमेवा लगा इदा, हना जमाकून एनेमेगोड। अपे सरकारके एमे लगा इदा हना ढिबुवाकूनपे एमेगोड। अकूस मनाः लगा इदा हँकूराः अकूसपे मनाः अरू मान मरजइतकू लगा इदा हँकूपे मान मरजइत।