15 हनते हाँयग अइमी कतातेड, “ने साहेब, हना दाः ईंग एमेवायिंगमे दो, ईंग ओरो ततंगतिरिंगा अरू दाः गोः लगा नाःआमिन तान वेग लगा ओरो परावनेना।”
दो ईसू हाँय एचेरेय कतातेड, “दूमे! आम हेरेल नंडाम राः अगूगेय।”
दो ईसू कतातेड, “अपे ईंगपे अयूम! अपे बयाव जुवाः इयाःआ बुतापे ञेलतेरा, हनलगा अपे मेरपे ञामिंगतना। मनदो अपे रुटीपे जोम बीनेना, हनालगापे ञामिंगतना।
दो हँकू कतातेड, “ने साहेब, नुँहू वरीते जनामा बेला नाःआ रुटी अले लगाम एनेमेगोड ञवन।”
हनते ईसू हँकू एचेरेय कता उदुःतेरा, “जीवराः रुटी ईंग हवे। ईंग एचेरेय वेगता, हाँय कहियो रंगेगतो ओरोय दोहोनेना अरू ईंग एचेरेय बिसवासगेता हाँय, कहियो ततंगतो ओरोय दोहोनेना।
कसूरराः बनी दो गुनुजुः हवे। मनदो अबूरीग परबू ईसू मसीते अबू लगा भगवानराः दहिन ओरो टुटीगनेना हना जीव हवे।
कसूर लूर-नेवन इयाकू सलाःता, हँकुःआ होड़कू हनानाः कसूर कताकूनकू ओंगोलगोड ञवनता। मनदो सुद बिरुवाराः ओंगोल इयाकू सलाःता, हँकुःआ होड़कू, हनन इयाकू ओंगोलगोड ञवनता।
सुद बिरुवा तोनोंगीग होड़ एचेरे मेरेय दोहोन दो, हाँय सुद बिरुवाराः कताकून मेरेय मनाःता अरूय एरांगवाता। सुद बिरुवा एकला भगवानराः कताकूने एचे सुदीकूता। हनालगा हँकुःआ होड़कू हना कताकून मेरकू बुझाव अवेनता।
अरू अपे भगवान एचेरे असेय मेला बेलूर बेलूर ओंगोल दोहोकियानखनपे असेयता। अपे चहाःता हना अपे अँननपे अपेराः हिछा इया उपयोतगे लगापे ओंगलेतना। हनालगा अपे असेयता हना भगवान अपे लगा मेरेय एमेयता।
अबू नाःआ हों सुदीयतनाबू भगवानरीग बेटात चउंदीसरेय वेगकिया अरू हाँय अबू सताय भगवाने एचे सुदीगोतेडबुःआ। अबू हनाँयग सताय भगवान अरू आँयग बेटात ईसू मसी सुदाबू मिनीयना। हनाँय हवे सताय भगवान अरू हाँय अबू लगा ओरो टुटीगनेना हना जीवे एमेयता।