13 दो हँकिन हाँय एचेरेकिन होंबोरतेड, “ने दिदी, आम चिला लगाम इयामतना?” दो हाँय कतातेड, “तोनोंगीग ईंगरीग परबूराः मुरदा तोनोंग होरे गोःयडा, अरू ईंग मेरिंग सुदीयतना हना करेय मंडावगोतेडा।”
हाँय हँकिन एचेरेय होंबरेःआ, “अबा सेनेन सेन मेला चिन चिलाबा कता होड़ेंगतना?” दो हँकिन हदरावनेनखनकिन चड़ाँयान।
ईसू आँयग एंगात अरू आँयग दुलारगेया हाँयग चेला सुदा चड़ाँत ञेलतेडकिनखन एंगात एचेरेय कतातेरा, “ने अया, ञेलेयमे, ननाँय हवे आमरीग बेटा।”
दो ईसू हाँय एचेरेय कताया, “ने अइमी, नाःआ लगा ईंग चिलायिंग एचे? ईंगराः बेला अरीन सुदरुःआ।”
दो ईसू कतातेड, “ने दिदी, आम चिला लगाम इयामतना अरू इयेम ञामतना?” बगइचारीग बुता होड़ हवे माःआन ओंगोलकेडखन हाँय कतातेड, “ने साहेब, आम हाँयराः मुरदा करेम इदी अटूडा, ईंग उदुःवायिंगमे दो ईंग सेनेकियानखन हनायिंग गोःयाता।”
दो हाँय बतकाव सेनेडखन सिमोन पतरस अरू ईसू मुरुके दुलारगेया हाँयग चेला, हँकिन एचेरेय कता उदुःतेरा, “ने वगीयाकिन, तोनोंगीग परबू ईसूराः मुरदा हना लात अते उडुंगकेडखने गोःयडा अरू अले मेरले सुसुदीतना, हना करेय मंडावगोतेडा।”
दो पउलूस कता कुदातेरा, “अपे चिला लगा ईंगराः जीवपे इयाम अदरुजीतना? ईंग ईसूराः बदीरे तोलुः लगा अरू गुजुः लगा हों सपड़ावतो इदानिंगा।”