49 नतनएल कतातेरा, “ने गुरुजी, आम भगवानरीग बेटा अरू इसराएल जइत होड़कूरीग राजा हवे।”
नाःआ अते डोंगारेकू दोहोना हँकुःआ चेलाकू उकुड़ोमनेनखन ईसू एचेरेकू कताया, “सनातायरे अनम हवे भगवानरीग बेटा।”
हँकू हंडा सोदोरनेनखनकू होंबोरतेड, “एहूदाकूरीग राजा करेय जनमावकिया? अले हाँयरीग इपील सेरमोरेले ञेलतिरिया अरू हाँय सलामगेय लगाले वेगकिया।”
“सीयोन सहररिकुःआ होड़कूपे कतावा, ञेलेयपे, अपेरीग राजा अनँयग आँयग हुडिंगे ओंगलुःता, अरू गदहा होन चोटरे दुडुःकियानखन अपे एचेरे दरवाया।”
अरू बजारकूनरे होड़कू अँकूकू सलामकू लगा अरू होड़कू, ने रबबी, माःआनकू एचे कतान लगाकू चहाःता।
मनदो अपेरीग मिनीटोंग गुरुजी इदा अरू अपे जमाकू वगीयाकू हवे। हनालगा अपे अँननपे रबबी माःआन अलोपे एचे कतान।
दो ईसू एहूदिया छतररीग मरंग हातपात होड़ पिलातूस मड़ंगरेय चड़ाँनेन दो हाँय ईसू एचेरेय होंबोरतेरा, “आम एहूदाकूरीग राजा हवे जा?” दो ईसू कता कुदातेरा, “हाव, हनन इयाम कताकेरा।”
“नाँय एटाःकूय बनसावा, मनदो अनँयग मेरेय बनसाव अवेतना। नाँय इसराएल होड़कूरीग राजा हवे दो, नाँय कुरूस अतेय उतराव वेग अरू अले नाँय एचेरेले बिसवासगेता।
हनते कलउ वेगनेनखन हाँय एचेरेय कतातेड, “आम भगवानरीग बेटा हवे दो, नाःआ दिरिकून रुटी बड़ाँः लगाम हुकुमगोड।”
ने इसराएलरीग राजा, मसी, नुँहू कुरूस अतेम उतराव वेग दो आम ञेलकेडखनले बिसवासगेता।” अरू हाँय सुदा कुरूसरे ठोंकावतोकिन दोहोना, हँकिन हों हाँयकिन लंदावाया।
सेरमो देसरीग बराहील हाँय एचेरेय कताया, “सुद बिरुवा आम एचेरे वेगता अरू जमाकू अते मरंग भगवानराः जंगर आम एचेरे दोहोनता। हनालगा जनमावगुःताय हाँयग सुद लँइग भाबी भगवानरीग बेटा हवे, माःआनकू कतावायता।
“परबूराः ञावतेय वेगता हाँयग राजा भगवान भलावायता। नुँहू सेरमो देसरे सलसत होयाः, अरू सेरमो देसरीग भगवानराः जाग होयाः।”
तोनोंगीग होड़ भगवान कहियो मेरकू ञेलगडिया, मनदो भनगवानरीग दुलारीग मिनीटोंग बेटात एकला, अबू एचेरे भगवाने एचे उदुःकेरा।
अरू हनायिंग ञेलतेरा अरू हाँय बदीरेयिंग कताबाःगेतना, हाँय भगवानरीग बेटात हवे, माःआन।”
दो ईसू हँकिनाः होड़किन आँयग देह दूर ओतोंग वेगतोय ञेलतेडकिना। दो हाँय हँकिन अगी उलटावनेनखने होंबरेःआ, “अबा चिलाबा चहाःतना?” हनते हँकिन हाँय एचेरेकिन कता कुदातेरा, “ने रबबी, आम करेम डेरनता?” (इबरानी भासीरे रबबीराः मतलोब गुरुजी हवे।)
दो ईसू हाँय एचेरेय कतातेरा, “आम लुवा दूब पेंदारेयिंग ञेलतेडमेःआ माःआनिंग कतातेरा दो आम बिसवासकेरा। मनदो नाःआ अते आम मरंग मरंग कताकूनमे ञेलता।”
हनते पिलातूस कतातेड, “दो आम राजा हवे जा?” दो ईसू कतातेड, “आम कतायतना, ईंग राजा हवे। ईंग सतायराः बदीरे कनाता लगा नाःआ चउंदीसरे जनमावनेनखनिंग वेगकिया। सतायरेय बिसवासगेता हाँयग होड़ ईंगराः कताय मनाःता।”
हना वरीते चेलाकूतेन ईसू एचेरेकू कतातेड, “ने गुरुजी, कहिसाः जोमवामे।”