1 हनालगा अबू अयूमकेरा हना कताकून मुरुक तिंगीड घड़ीन अबूके मनाः लगा इदा, जेमहा अबू अलोबू बहकावगुः।
अपे नुँहूमिन हों मेरपे बुझावगान जा? अपे मेरपे उहियारगेतना जा, ईंग पाँचगोटोंग रुटीते पाँच हजार होड़कू जोम लगायिंग एमेवातेडकुःआ दो तुमिन दउड़ा रुटी बनसावतो दोहोनेना?
अपेराः मेड इदान हों अपे मेरपे ञेञेलतना, अरू लुतूर इदान हों अपे मेरपे अअयूमतना। ईंग पाँच हजार होड़कू लगा पाँचगोटोंग रुटी डुंडिगवाडखनिंग हटिंगवातेडकुःआ, हना अपे मेरपे उहियारगेतना जा? हनमेला अपे तुमिन दउड़ा रुटी पेरेगवाडखनपे रेमतेरा?” हनते हँकू कतातेड, “बारहगोटोंग दउड़ारे।”
नपाय ओतरे लोजोरनेना हना बिहान नाःआ इया होड़कू हवे, हँकू सरवन अयूमवाडखन मुरुक नपायते अँकू जीवरेकू दोहोगोडता अरू सहाव घड़ीन नपायते जोःओ जोःता।”
“ईंग कतायता हना बड़रा नपायतेपे अयूमगे। मनुवारीग बेटात होड़कूराः तिःईरेकू एचे सबेयता।”
नाःआ अयूमकेडखन हँकू ईसू तेके गोजेय लगा दिरिकूनकू रेमतेरा। मनदो ईसू कलेकाल भगवानराः ओड़ाः अतेय बोसोर उडुंगयान।
अरू अपे लइंकू इयाकू चेडपेता हना सरवनपे लिड़िंग एंडागोतेडा जा, “ने बेटा, परबू आमे चेडतेरा हना नपायमे ओंगले, अरू हाँय आमे डंटाव दो अलोम अदरुजीन।
ईंग मुरुक मिहनइत घड़ीनिंग बुतातना, जेमहा ईंग गोएग जुवाः हना तयोमरे हों अपे नाःआ कताकून तोनोंगाः बेलारेपे उहियार अवेय।
ने ईंगरिकुःआ अजी बोपोहकूतिंग, ईंग अपे लगा बार नमार चिठीयिंग ओजाःगेतना। नाःआ बनर चिठीते अपेराः सताय इंदरी एचे उहियार घड़ीनिंग कता बहालगेतना।