14 दो पतरस कतातेड, “परबू ईंग ओनोरिंग जोमतेडकुःआ। एहूदा नियमरे अले अहापे जोमकू माःआन कतावाडलेःआ। हनालगा नँकुःआ जानरकू अते तोनोंगीग ईंग नुँहू वरी मेरिंग जोमगाडकुःआ।”
आहते दोंगेरे बोलता हना जिनिसते होड़ मेरेय मइलाःता, मनदो आहराः बड़राते होड़ मइलाव जुवाःता।”
दो पतरस ईसू एटाः अगीय गोःयाडीग अरू डंटाव घड़ीने कताया, “ने परबू, नाःआ इया कोवान। आम सुदा नाःआ इया कहियो ओरो होयानेना।”
दो कनहूनदार धंगड़ीकू कतातेरा, होनायाःकून करे अबू जमाकू लगा सुनुम ओरो पुरावनेना। हनालगा अपे बजाररे सेनेकियानखन अँननपे लगापे किजा अगूय।
दो मी होड़ कुड़गा होड़ हंडाय वेजेडा। हाँय ईसू परनामतेडखने कताया, “ने परबू, आम चहाःतना दो आम ईंगमे नपायगोड।”
अरू ईसूरिकुःआ चेलाकू अते अदोम चेलाकू बेगर तिःई अचंगतेकू जोमा, हना हँकू ञेलतेरा।
हनते एंगात कतातेरा, “कोवान! नाँयराः ञाव दोहोनता एहुना।”
हनते हाँयग अइमी कतातेरा, “ने साहेब, आम एचेरे दाः ओर उडुंगगे लगा हों कही कोवानेःआ अरू इंदोरा दो मुरुक गहीर इदा। दो जीव एमेयता हना दाः करा अगीते आम एचेरे इदा?
अरू हाँय भगवानराः बड़राय अयूमतेरा, “ने पतरस, आम रिमुःमे अरू नँकुःआ जानरकूम ञेड जोमे।”
दो पतरस हँकू एचेरेय कतातेरा, “अपे नपायतेपे सुदीयतना अले एहूदाकू तोनोंगीग एटाः जइत सगा होड़ सुदा मेरले दोहोनता सहे हाँयग होड़राः ओड़ाःरे मेरले बोलता। मनदो ईंग तोनोंगीग होड़ सदाःआ अरू सुद कोवाया माःआन अलो कतावाय लगा भगवान ईंग एचेरेय एचे कताकेरा।
दो ईंग होंबोरतिरिया, परबू आम इये हवे? हनते हाँय कता कुदातेरा, आम संतावगेयतना हाँयग नसरेतरीग ईसू इनिंग हवे, माःआन।
दो साहूल होंबोरतेरा, “परबू, आम इये हवे?”