32 दिमसकूस सहररे अरितास राजारीग मरंग हातपात होड़ आँयगरिकुःआ सइनाकू ईंग साब लगा हना सहरे एचे अगुरातेडकुःआ।
दो दिमसकूस सहररे मी होड़ चेला दोहोना। हाँयराः ञाव दोहोना हनानियाह। हाँय सुदा दरसनरे परबू कतातेरा, “ने हनानियाह!” दो हाँय कतातेरा, “हाव, परबू।”
हनालगा हाँय मूक पुजउरी एचेरे सेनेडखने कतातेड, “दिमसकूसराः अरजी ओड़ाःरिकुःआ हातपात होड़कू लगा मीटोंग चिठी ओजाःकेडखन ईंगमे एमेवा जेमहा, हना सहररे ईसू एचेरे बिसवासकेडखन हना दूररेकू सेनता हँकुःआ होड़कू, मरदकू अरू अइमीकू साबकेडखन तोल रहावकेडकूखन एरुसलेम अगींग एचे कुदा अवेकू।”
साहूल ओत अतेय रेमनेना हनमेला मेडतेन गीगयान दो हाँय कहिसाः मेरेय ञेल अवेगाड। हनालगा आँयग सुदाकू दोहोना हँकुःआ सउंगताकूतेन हाँय तिःईरे साबतिरिगखन दिमसकूस अगीकू गोःयाडीग।
कइन तुरहा सेन वेगरे ईंग लगा नईकूनराः सिकिसता, इनिग होड़कू अते सिकिसता, ईंगरिकुःआ जइत सगा होड़कू अते सिकिसता, बेगर एहूदाकू अते सिकिसता, सहररे सिकिसता, टयंगाब ततेररे सिकिसता, समुंदररे सिकिसता अरू लबरा बिसवासी होड़कू अते सिकिसता होयानेना।