kɔnɔ yanni n ni faga, ila kalabɛn bi ka soge do faga n ye firɛ rɔ. I ni a te iko a di n ye nya min ka na a la n ma. N ba ban a dɔnna, n si nna duwa-laban kɛ i ye.”
Yanni a ni faga tumɛ min, a ya ala den Yusufu kele ka a fɔ a ye ko, “I ni i bole ladon n woro filɛ tɛma ka i keli n ye ko n ba faga tumɛ min, ni i si n togon Iyipiti nyamanɛ kɛ rɔ yan.
Mɔgɛ ye ko-wo-ko kun na, i sɛbɛ don wo le ma bawo i kɛ-nya wo, i miriya wo, ila hɛnkilimaya wo, ila ko-lɔn wo, wo bɛɛla ban le lakira la, ado i kunyɛ telennɛ nyɔ le la.
Kɛ wati ya a taran, Mansa Hɛsakaya kun ma ara kɔ kirayɛ bolo. A tora doni, a ni lakiraya. Nde, Emɔsila den Nɛbi Aiseya tara a kɔndɔn tinɛ. N ya a fɔ a ye ko, “Mari ko yanni i ni faga, i ni i fɛ-koe mumɛ bɛɛ rabɛn bawo a ko i ti kirayɛ kɛ nɔ.”
Woletɔ wo yɛ-lakalannɛ ni to bawo wo ma bon-tigi na-tumɛ lɔn. Wo ma a lɔn ni a si na wurɛ la, suyi tɛma, dondɔn-keke-wati, ni wo ma, sun-tele-fɛran. Wo ma a lɔn,
Dawuda ya a fɔ a ye ko, “I fa ya a lɔn serr, ko n di i ye, ado a ya a lɔn fanan ko, ni a ya ko-sufa kɛ fɔ i ye, a si i yisi tɔrɔ i ma kosɛbɛ! N bara n keli i ye Mari Alla la, n bi lakira bonda-dɛ le la kɛ la.”