Kɛlɛ-den-siyaman si tenbi kɔnkɔ-manunkunɛ wonu ma. Nde, Mari si a ma, kɛlɛ-dan wonu ni nyamanɛ wo tɔrɔ. Ka a bi nyamanɛ-dan doi ma ka a sigi a dan doi la, anu si mɔgɛ wo bɛɛ tɔrɔ. Mɔgɔ-wo-mɔgɔ ti kisi.
Ni wo ko, “Mintɔ,” a ko ka a fɔ wo ye ko ni kirayɛ la ara tɛgɛ min ma, wo ni faga kirayɛ bolo. Ni min kunyɛ ye tola kɛlɛ rɔ, wo kunyɛ ni to kɛlɛ rɔ. Ni kɔnkɔ-fitinɛ ye tala min na, kɔnkɛ ni ta wo la. Ni min kunyɛ ye tola biralɛ rɔ nyamani-gbɛrɛ rɔ, wo kunyɛ ni to birɛ rɔ.
Wo ni karafɛnu sa wola soeenu dɛ ma ka sigi anu na. Wo ni wola nɛgɛ-fulɛnu don wo kunyɛnu na ka wo sɔ wo sansan-yili ma. Wo ni wola tanbɛnu nasulen. Wo ni wola nɛgɛ-durukinu don wo kan na.”
Mari ya a fɔ tun ko, “Ile hadama-dan, nde, wo Tigi Mari ye nala min fɔla Amonnu ye kɛ la, i ni wo latenbi anu ma bawo anu bi Isirɛla mɔgɛnu tasɛla kati! A fɔ anu ye ko, ‘Faan do ye wo tinya kan ma. A masusanɛ mɔgɔ-faga-koe la. A ye malan-malanna iko san-sɛran.’