15 «Ми – тэнад кесйӧгъяс, ӧксыӧй-ыджыдӧй, – шуисны Давидлӧн йӧз. – Кыдзи тэ шуан, сідзи и вӧчам».
Давид сэки шуис аслас йӧзлы, кодъяс вӧліны сыкӧд Ерусалимын: «Миянлы колӧ пышйыны Авессаломысь. Тэрмасьӧй, мед сійӧ эз су миянӧс. Суас кӧ, виас миянӧс и карын став олысьсӧ».
Аслас йӧзкӧд да гортсаяскӧд Давид ӧксы муніс Ерусалимысь. Но дас кесйӧг-гӧтырсӧ кольӧдіс сэтчӧ, мед видзӧдасны керка бӧрсяыс.
Сивей воча шуис ӧксылы: «Ӧксыӧй-ыджыдӧй, ставсӧ, мый тэ тшӧктін, ме вӧча». Сійӧ кадсяньыс Мепибошет кутіс сёйны Давидкӧд ӧти пызан сайын ӧксылӧн пияныс моз.
Гӧль мортыд кевмӧ-корӧ, озырыд чорыда вочавидзӧ.
Оланныд кӧ Менам тшӧктӧм серти, ті – Менам ёртъяс.
Кесйӧгыс вочавидзис: «Вӧч, кыдзи сьӧлӧмыд висьталӧ. Ме тэкӧд. Муна, кытчӧ шуан».