23 Ма мын хъусын кӕн дӕ зарджытӕ, дӕ хъисфӕндыры зӕлтӕ.
Иууылсудзинаг нывӕндтӕ Мын куы ’рхӕссут, уӕд уын сӕ нӕ айсын; арфӕйы нывондӕн Мын хӕрзхаст родтӕ куы аргӕвдут, уӕд сӕм кӕсгӕ дӕр не ’ркӕнын.
Раст тӕрхон цӕугӕдонау кӕлӕд, гуылфӕнтӕ кӕнӕд рӕстдзинад!
Уӕ бӕрӕгбӕттӕ уын фестын кӕндзынӕн хъарӕг, уӕ зарджытӕ — кӕуын. Иууылдӕр уӕ уӕлӕ скӕндзыстут сӕхъис, адасдзыстут уӕ сӕртӕ. Адӕймаг йӕ иунӕг фырты мардыл куыд фӕкӕуы, уыйау дзыназдзыстут, алы бон дӕр — масты бон.
Уыцы бон галуантӕй зарджыты бӕсты райхъуысдзӕни кӕуын, — зӕгъы Дунедарӕг Хуыцау. — Зӕхх мӕрдтӕй байдзаг уыдзӕн. Алы ран дӕр — мӕрдтӕ, мӕрдтӕ! Сабыр!»