2 “क्याहसा च्यी़ला ठिम ताङगेन मिह च्यी़ येहकें। खो किन्ज्योॱलाङ मी़हन्ज्यी येहकें ओहले मिहया़ला ची़नाङ मेहबेएँ येहकें।
ओहले ओ़ह क्याहसाला ह्युग्मो च्यी़ येहकें। ओहले मोह ओ़ह ठिम ताङगेन्गी मिहसाला नाहम माॱनाङ काहल्दी, ‘ङाहला ठ़ूस्यी पेहकें मिह दाङ ङाहगी पाहरक्यीला ठिम ताङ नाङदोङ।’ म़ेदी माउ येहकें।
ङ्यिहमा तोबा थु ठिम ताङगेन मिहगी मोहगी तामला नाङदाराङ माहताङ। यिहॱनाङ तोबा तिङले खोगी राहङगी सेम नाहङला मासीन, ‘यिहन्ज्येनी ङाहला किन्ज्योगी ज्यिक्पाॱआङ म़ेह ओहले मिहया़गी च्योल्दोॱआङ म़ेह!
“ओहले कुहन्डुम स्यिहङ ताहक्पुगी, ‘ता़ह ङाह च्यि पेहच्ये? ङाह राहङगी च्याहम्बु पेहक्योगी पुहला ताङगे, ङाहगी पुहलानी खुङया़गी चा़ पेहटो ले।’
ओहराङला टिहला ज़्या़गेन आबाया़ला ओहराङगी ची़नाङ पेहक्यो ल़ेहमु ओहराङगी यिहक्तेन आबागी ओहराङला टिहला ज़्या़ नाङगेमु मिहरोला ओहराङगी जेन माहङबु ची़नाङ पेहती था़ म़ेहबा मिहजी ताङ कोहएँ।