4 ए, ता़ह ङाहला सेम च्यी़ स्यार्सीन! ङाहला दि ल़ेहलेगी तेन्नाॱआङ मिहया़गी ङाहला काहन्डुमु पेहते खुङया़गी खाङबाला फेप स्य़ूहज्ये येह माएँ ताम ङाहगी तोहङलेराङ साम्लु ताङ सिहन्दे येह!’
दि केच्या थ़े फान्ज्यो ओ़ह गोबागी सेम नाहङला दि ल़ेहमु ऩेसीन, ‘ता़ह ताहक्पुगी ङाहला दि ल़ेहले तेन्गे काहल्सीन। ता़ह ङाह च्यि पेहच्ये? ता़ह सा क़ेदी साहज्ये माना सा कोज्येला स्युक म़ेह, लाङदी साहज्ये माना ङाह ङोह छावा।
ओ़ह तिङले खोगी ताहक्पुगी पेहलेन सेहक्योगी मिहया़ला रे़ह-रे़ह पेहती क़े क्याहप्सीन। खोगी तोहङस्यो मिहला टी़हसीन, ‘ङाहती ताहक्पुगी पेहलेन ख्येला काहजे येहबा?’
“ङाहगी ख्याला माएँ, जाम्बुलीङगी क्युहगी ङ्येहवाया़ जे़दोङ ओहले ओ़ह क्युह चो़हगे ती़हजीला ख्याला नाहमॱआङ था-मे़हछ्येएँगी ग्या़ला फेप स्युहज्ये येह।”
दि ल़ेहमु रिहक्स्यीनी याहर किन्ज्यो लाहमले ओहङग्यो मिहम्बा, दिनी जाम्बुलीङ दाङ मिह ज़ुबुले ओहले ती़ह गो-छ्येवा लाहमले थेन्ग्योगी रिहक्स्यी यिहम्बा।