17 “ओ़ह सोङबे खुङया़गी पाहरक्यीले थेन्दी स्यो, ओहले खुङ यिहन्ज्यु खा फ़ेदी तेह, मेहचाङा से़हया़ च्यिॱआङ मा़हन्दे, ओ़हठी यिहन्सीमाना च्यी़राङ ङाह ख्याया़ला लोक पेहच्ये येह।”
पत्रुसगी खुङया़ला माहङबुराङ तामया़ म़ेदी पाङबु तेर्सीन ओहले खुङया़ला या़हबु पेहती प्रा साल्दी मासीन, “दाङ-तिहरीङगी मिह ङ्येहम्बाया़ थो़ला बाप ओहङगेन ङ्य़ेहबा ङो़ले ख्या राहङगी राहङला थार च्य़ूदोङ।”
ओ़ह सोङबे किन्ज्योकी ज़िज्यिदगी तेहन्दाला मास्यीकागी ख्याया़ला लोक जे नाङग्यो ल़ेहमुराङ ख्याया़गीॱआङ च्यी़गी च्यी़ला लोक पेहतोङ।
ओ़ह सोङबे ए ङाहगी च्याहम्बु रो़हया़, ओहराङ ङ्याम्बु दि ल़ेहमु ताहम्ज्याया़ येहकें सोङबे ज़ुबु दाङ यिहला मेहचाङा ज़ोएँगी यिहन्जे मिहन्जे से़हया़ ङो़ले ओहराङ था़-रिहङबुराङ तेहती राहङगी राहङला चाङमा ज़ो कोहएँ, ओहले किन्ज्योगी ज्यिक्पा खुर्ती ओहराङ नाम्पार-ताहक्पाकी लाहमला स्युह कोहएँ।
दि तिङले ङाहगी स्यिहङगामले दि ल़ेहमु सुङगेनॱराङ जेक्यो लेहमेन सुङ-क़े च्यी़ थ़ेसीन, “ए ङाहगी मिहया़! ओ़ह क्याहसालेगी फिला थेन्दी स्यो, ओ़ह पी़हमी ङ्याम्बु थुल्दी तिहक्पा माहबे! मोहगी ङ्य़ेहबा ख्याया़ थो़ला माहयोहङज्यु,