Khan hiang hi a hong nia, Isaka a tar tâka, ite hmu thei loiin a om tena chu a nâi Esaua a koia, a kuang, “Ki nâipa,” a tia. Esaua khan, “Hin ki om,” a tia.
Khanchu Elisa’n a sialhai chu a mâksanhaia, Elija a zui ta. Elija kuang khan, “Ka nu le ka pa chubai va mûkhai bak ki ta, khanchu nang zui ki ti,” a tia. Elija khan, “Va fe ro, ni chunga ki thil tho kha nin hriat kha te?” a tia.
Khanchu ni kut, nang a hrungtu chu inthing tah a ti, ni ke, atûna hrâthai hi hong duai ta a ta, bu nêkna hrang khomin ni ha chu a tômte vai hong ni ta a ta; ni mithai khom inthimin ite fel takin hmu thei ta no ni.
Hi mihai lungrîl hi inchotir pehaiin lân, an beng sêt sianlân, an mit inthim pehai sian. Anino’nchu, an mitin hmu an ta, an mikuarin inhrena an ti, an lungrîla inhre mai an ta, irletin indam nina an ti, a tia.