13 تئو چه وتی بُرزی بان و بارگاها کۆهان آپَ دئیئے و زمین چه تئیی کارانی بر و سَمَرا سێرَ بیت.
وتی بُرزی لۆگانی مِنُکان آپانی سرا اۆشتارێنئے. جمبران وتی اَرّابه جۆڑَ کنئے و گواتئے بانزُلان سوار ائے.
آ، آسمانا گۆن جمبرَ پۆشێنیت و زمینا هئورَ بَکشیت و کۆهانی سرا سبزگَ رۆدێنیت.
تان وتی آسمانی پتئے چُکّ ببێت، چێا که آ وتی رۆچا په نێک و بدانَ دْرپشێنیت و وتی هئورا په پهرێزکار و رَدکارانَ گوارێنیت.
اَنگت هم آییا وتا چه گواهی دئیگا دور نداشتگ. په وتی مِهرئے درشان کنگا، چه آسمانا هئورَ گوارێنیت و پُربرێن کِشاران په مۆسمَ رۆدێنیت، شمارا په الکاپی وَرد و وراکَ دنت و شمئے دلان چه وشّیان سررێچَ کنت.“