27 Chuongchun, Isu an dawn a, “Kan hriet nawh,” an ta. Ama khawm chun an kuomah, “Kei khawmin tu thuin am hieng thil hi ka thaw a hril bîk naw ning cheu.
Hrietna tieng chu tu hîm ân chûktir ding a ni leh? Thucha chu tu hîm ân hriettir ding a ni leh? Nene nêk bân chauhai le nêne innêktir ta lohai hîm an ni ding?
Hi chihai lungril hi sukthâu la, an nahai suksêt la, an mithai insîmtir rawh; chuong naw chun an mitin hmûng an ta, an nain hrieng an ta, an lungrilin hre bawk an ta, nghakîr nâwk an ta, sukdamin um rawi an tih,” a ta.
Chun, a zîngkâr chun, ‘Vawisûn chu khuo a se ding nîng a tih, kâwl a sen a, vân ân nîm êm el,’ in ti hlak a. Vân umzie in hrietthiem thei si a, nisienlakhawm, hun inchiknahai hi in hriet fie thei si naw a.
“Nisienlakhawm, nangnîn iengtin am in ngai a? Mi tuin amanih naupasal pahni a nei a. Pakhat kuoma chun a va fe a, ‘Ka nau, vawisûn grêp huonah sin va thaw rawh,’ a ta.