Mi hril rawh, nang ka thlain a ihmangai, I ran ruol chu khâwlai am în tlattir a, sûnah khâwlai am în bawktir hlak a? Iengleiin am kei hi i ruolhai hnunga,, Nuhmei puon lu inkhum ang nîng ka ta?
A râl vêngtuhai chu an mit ân del a, hrietna nei naw ruok an na; ui râwl nei lo ruok an na, an inngak thei nawh; mang nei a, zâl zing a, imu hêmi an nih.
Aw Jerusalem, i kul chungah râl vêngtuhai kân vêngtir a, asûn azânin ieng tika khawm to naw ni hai; nangni Lalpa hrietpuitua umhai, um ṭawk ṭawk dêr naw ro,
Isûn a kuomah, “Nuhmei, iengdinga i ṭap am? Tû am i zawng a?” a ta. Ama chun huon enkawltu amanih a ti a, a kuomah, “Pu, ama hitaka inthawka i fepui a ni chun i siena chin mi hril rawh, chuongchun lâng ka tih,” a ta.
In hotuhai thu awi unla, an thu thuin um ro; chanchin hril ding an ni leiin, lungngai puma hril lova, hlim puma an hril theina dingin, in thlarau an vêng pêk hlak cheu a nih; lungngai puma hril chu in ta dingin a pawi ding a ni si a.