13 Hi khuo hi hienga an bâwl a, a kulhai an zo chun, leiman dâm, sie amanih, ram man amanih pe naw ni hai a, a tâwpa chun lalhai chu sukse ngei an tih ti hi lal chun lo hre bawk raw se.
Vadung râl ram po po chunga rorêltu, Jerusalem vêla khan lal thilthawtheitak takhai an um a; an kuoma chun leiman dâm, ram man dâm, sie dâm pêk a ni hlak a.
Chun, thiempuhai, Levi mihai, hlasaktuhai, kawtkhâr vêngtuhai, temple siehlawhai amanih, Pathien in rawngbâwltuhai hrim hrim chungthua chun, anni chu leiman amanih, ram man amanih, sie amani khawm inchawitir chu dân ni naw nih tiin thu kan pêk bawk che a nih,’
Chun, inah a va lût chun, Isûn a kuomah, “Simon, iengtin am i ngai a? Hnuoia lalhai hin leiman le sie chi hran hranhai hi tuhaia inthawkin am an dâwl hlak a? An nauhaia inthawkin am, mi danghaia inthawkin?” tiin ân dawn a.
Chun, Isu chutaka inthawkin a fe pei a, sie chawina hmuna ṭhung mi pakhat, a hming Matthai, a hmu a; a kuomah, “Mi hung zui rawh,” a ta. Chuongchun, a tho a, a zui ta a.