Tita chu kân fui a, unaupa chu ama ruolin ka tir a nih. Tita chun hlâwk phâna hrim hrim a nei cheu am a nih? Lungril hmunkhat puta lêng kan ni naw am a nih? Hnung thuhmun chara lêng kan ni naw am a nih?
Chuleiin, sukse ding ni lova, siem ṭha ding lema Lalpain thuneina a mi pêk ang pei khan, in kuoma ka um pha nataka ka kâwk nawna ding cheuin in kuoma ka um naw lai hin hieng thu hi ka ziek a nih.
Ka hril lâwk ta a, vawi hninaa in kuoma ka um laia ka hril ang khan, tuhin in kuomah um naw lang khawm, kha hmaa thil suksuoltuhai kuoma le mi po po kuomah hril lâwk nâwk ka tih. “Ka hung nâwk chun hla naw ning ah,”
Chuleichun, kha ngei kha ka ziek a nih; chuong naw chun ka hung pha ka lâwmna dinghai laia inthawkin lungngaina hmu rawi ka tih; ka lâwmna chu in rênga in lâwmna a ni ka ring pêk si cheu a.
Unauhai, mi suol iengkhawm a thaw laia phâwkin um sien la, nangni thlarau mihai, “Thlemna tuok ve rawi ka tih,” tia invêng ṭha pumin chuong ang mi chu thuhnuoirawltakin tungding nâwk ro.
Krista tirkohai kan nina leiin inkhâwkpuium kan lo ni el thei de khawmin. Nu nau pawmin ama nauhai a duot angin, nangni laiah zaidamtakin kan um lem kha.
Chung tienga inthawka varna hung thla ruok chu a tîrin ân thieng phawt a; chu hnunga chun inrem a nuom a, a nun ân nêm a, a biek ân hawi a, lunginsietna le ra ṭhain a sip a, thlier bîk a nei naw a, a vervêk naw a nih.