28 “Nisienlakhawm, nangnîn ieng- tin am in ngai a? Mi tuin amanih naupasal pahni a nei a. Pakhat kuoma chun a va feh a, ‘Ka nau, vawisûn grêp huonah sin va thaw rawh,’ a ta.
Chun, inah a va lût chun, Isûn a kuomah, “Simon, iengtin am i ngai a? hnuoia lalhaiin sie amanih, sum nei man amanih, tu kâwl âm an lâk hlak a? an nauhai kuom âm, mi dang kuomah?” tiin a lo hril khal a.
Chuongchun, Isu an dawn a, “Kan hriet nawh,” an ta. Ama khawm chun an kuomah, “Kei khawmin tu thuin am hieng thil hi ka thawh a hril bîk naw ning cheu.
“Tekhithu dang ngai ro, mi tu amanih in neitu a um a, ama chun grêp huon a siem a, palin ân huon vêl a, grêp sâwrna khur a cho a, in insâng a bâwl a; chun, lo enkawltuhai kuomah thlohlaw dingin a pêk a, ram dangah a fe tah a.
Mîn a in mâksana, a suokhai chu thu inneitira, an sin thaw ding pe seng a, kawtkhâr vêngtu khawm chu inring zinga um ding thu a pêk zet a, ram hlataka inzin ta dai ang a nih.
Chuleichun, ka unau dittakhai, dettakin, sukchâng ruolloin Lalpa sin ṭhahnem ngaitaka thaw rawpin um ro, in inrimna chu Lalpaa chun a thlâwn ngai nawh ti in hriet sih a.