13 Hi khuo hi hienga an bâwl a, a kulhai an zo chun, leiman dâm, sie amanih, ram man amanih pe naw ni hai a, a tâwpa chun lalhai chu sukse ngei an tih ti hi lal chun lo hre bawk raw se.
Vadung râl ram po po chunga rorêltu, Jerusalem vêla khan lal thilthawtheitak takhai an um a; an kuoma chun leiman dâm, ram man dâm, sie dâm pêk a ni hlak a.
Chun, thiempuhai, Levi mihai, hlasaktuhai, kawtkhâr vêngtuhai, Nethinim mihai amanih, Pathien in rawngbâwltuhai hrim hrim chung- thua chun, anni chu leiman amanih, ram man amanih, sie amani khawm inchawitir chu dân ni naw nih tiin thu kan pêk bawk che a nih,’
Chun, inah a va lût chun, Isûn a kuomah, “Simon, iengtin am i ngai a? hnuoia lalhaiin sie amanih, sum nei man amanih, tu kâwl âm an lâk hlak a? an nauhai kuom âm, mi dang kuomah?” tiin a lo hril khal a.
Chun, Isu chutaka inthawkin a fe pei a, sie chawina hmuna ṭhung mi pakhat, a hming Matthai, a hmuh a; a kuomah, “Mi hung zui rawh,” a ta. Chuongchun, a tho a, a zui tah a.